Počeci turizma na ovom području sežu u XIX vijek. Iz tog doba postoje prvi zapisi (Sima Matavulja) o Gostionici Šjora Roze. Kafana „Bella Vista“, porodice Sava Bačanovića, sa 25 kreveta „za strance“ pominje se 1872. godine. Razvoj modernog hotelijerstva u Herceg Novom, moglo bi se sa pravom reći i u Boki Kotorskoj i Crnoj Gori, počinje izgradnjom pansiona "Pansion na Zelenoj Plaži" u Zelenici, kasnije zvanog samo hotel "Plaža". Ovaj hotel je sa radom započeo 1902. godine, ali je dozvola kojom je Opštinsko upraviteljstvo dozvolilo gradnju ovog hotela mađarskom plemiću Dr. Antal Maguaru iz Budimpešte, takođe iz XIX vijeka - datirana je 24. novembra 1898. godine. "Akcionarsko društvo za građevine i saobraćaj Herceg Novi“ je 1909. godine zatražilo dozvolu za izgradnju hotela "Boka" u samom centru Herceg Novog, koji počinje sa radom 1913. godine sa 43 sobe i „centralnim ogrijevom i vrućom kupelji“. Ovaj je hotel godinama bio svojevrsni simbol i zaštitni znak grada, a, između ostalog, na Sajmu turizma u Parizu 1932. godine osvojio je zlatnu medalju za „komfor i uslugu“. U katastrofalnom zemljotresu 1979. godine znatno je oštećen i nepunu godinu dana kasnije je morao biti srušen. Ukras hotela i njegovog parka, nadaleko poznatog po rijetkim mediteranskim biljkama, bio je ribnjak koji je iz istih razloga bio srušen. Akcijom Turističkog centra i Skupštine opštine ribnjak je 1998. godine vraćen na isto mjesto u istovjetnom izgledu....... U periodu između dva svjetska rata u Herceg Novom je radilo više hotela među kojima: „Amerika“, „Rudnik“, „Jadran“, „Balkan“, „Savina“, „Evropa“, „Topola“, „Erceg Novi“, „Srpski hotel“, „Beograd“.... Godine 1926. svoja vrata gostima otvorio je i hotel „Plaža“ vlasništvo porodice Trani na približno istom mjestu na kojem se nalazi i danas. Godine 1906. Tomo M. Katurić je dobio dozvolu za držanje konačišta u Kamenarima, a 1929. godine u Igalu je otvoren hotel „Igalo“ vlasništvo porodice Janković. U Zelenici, pored već pomenutog hotela „Plaža“, radio je i hotel „Boka“, tik uz gorepomenuti hotel, vlasništvo Obrena Dunđerovžića, kojeg su Nijemci digli u vazduh pri povlačenju 1944. godine, kao i hotel sa istim imenom - vlasništvo Blagoja Mićunovića. U vrijeme između dva svjetska rata osnovana su, među prvima na Jadranu, i dva turistička društva: „Savina“ u Herceg Novom 1922. godine i „Igalo“ u Igalu 1924. godine. Intenzivan i organizovan razvoj turizma novijeg doba na ovom području vezuje se za šezdesete godine prošlog vijeka kada su izgrađeni skoro svi i danas postojeći hoteli, koji su to doba bili i veliki i moderni. Jedino su hotel „Plaža“, u današnjem izgledu, i II faza Instituta „Dr. Simo Milošević“ - Mediteranski zdravstveni centar izgrađeni kasnije, 1980. odnosno 1988. godine. Još davne 1929. godine hercegnovska opština je proglašena za „morsko kupalište i klimatsko lječilište“ jer od davnina se znalo za ljekovita svojstva priobalnog morskog mulja zvanog „igaljsko blato“ i mineralne vode „igaljske slatine“. Vremenom, razvojem Igala, termin klimatsko lječilište se gubi kao termin za cijelu Opštinu. Već pomenuti hotel „Igalo“, sa 16 soba i 40 ležaja, bio je podignut upravo na mjestu gdje se nalazi današnja zgrada Prve faze Instituta i već tada je imao, naprimjer, hotelski automobil koji je dočekivao goste u pristaništu ili aerodromu „Gruda“. 1930. godine je izvršeno ispitivanje igaljskog blata u laboratorijumu poznatog francuskog lječilišta Viši koje je definitivno potvrdilo njegovu izuzetnu ljekovitost, ali tek nakon Drugog svjetskog rata, zahvaljujući dr. Svetozaru Živojinoviću realizovani su davno donijeti planovi o osnivanju lječilišta u Igalu, koje je Odlukom vlade Crne Gore od 1.11 1949. godine konačno i osnovano.